«Узаемапавага-заклад шчаслівага шлюбу»
#семейный
Сямейныя каштоўнасці - гэта, перш за ўсё, адносіны ўнутры сям'і, якія заснаваны на любові, даверы і паважлівым стаўленні адзін да аднаго. Але не кожная сям’я можа пахваліцца гарманічнымі ўнутранымі адносінамі праз гады шлюбу. Сям’я Ірыны Вайцехаўны Піваварчык, дацэнта кафедры журналістыкі, - прыклад моцнага і шчаслівага шлюбу.
Ірына Піваварчык кіруе некалькімі гурткамі на факультэце гісторыі, камунікацыі і турызма. У інтэрв’ю мы пагаварылі з ёй пра розныя сферы яе дзейнасці.
Ірына Вайцехаўна, Вы маеце вялікі выкладчыцкі стаж - каля 30 гадоў! Раскажыце, калі ласка, чаму і калі Вы вырашылі заняцца менавіта выкладчыцкай дзейнасцю. Якія думкі і ідэі Вы хацелі б перадаць Вашым студэнтам?
- Сумнення, кім мне быць, у мяне не было ніколі. Яшчэ са школы ведала, што буду настаўніцай беларускай мовы і літаратуры. Хаця вельмі падабаліся і руская мова і літаратура. У нас у школе быў цудоўны настаўнік рускай мовы і літаратуры, гэта быў эталон педагога.
Ірына Піваварчык кіруе некалькімі гурткамі на факультэце гісторыі, камунікацыі і турызма. У інтэрв’ю мы пагаварылі з ёй пра розныя сферы яе дзейнасці.
Ірына Вайцехаўна, Вы маеце вялікі выкладчыцкі стаж - каля 30 гадоў! Раскажыце, калі ласка, чаму і калі Вы вырашылі заняцца менавіта выкладчыцкай дзейнасцю. Якія думкі і ідэі Вы хацелі б перадаць Вашым студэнтам?
- Сумнення, кім мне быць, у мяне не было ніколі. Яшчэ са школы ведала, што буду настаўніцай беларускай мовы і літаратуры. Хаця вельмі падабаліся і руская мова і літаратура. У нас у школе быў цудоўны настаўнік рускай мовы і літаратуры, гэта быў эталон педагога.
Школа ў мяне была беларускамоўная, і беларускую мову з літаратурай я ведала вельмі добра. Таму пасля школы паступіла на спецыяльнасць “Беларуская і руская філалогія” Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы. Конкурс тады быў вельмі вялікі – 4,5 чалавека на месца.
Як выкладчык я пачала сваю дзейнасць у Брэсцкім педагагічным інстытуце. Зразумела тады, што дадзеная прафесія мне вельмі падабаецца. Падчас выкладчыцкай справы ты можаш займацца акадэмічнай навукай, чытаць навуковую літаратуру, пісаць уласныя даследчыя артыкулы, а сваімі здабытымі ведамі дзяліцца з моладдзю.
Як выкладчык я пачала сваю дзейнасць у Брэсцкім педагагічным інстытуце. Зразумела тады, што дадзеная прафесія мне вельмі падабаецца. Падчас выкладчыцкай справы ты можаш займацца акадэмічнай навукай, чытаць навуковую літаратуру, пісаць уласныя даследчыя артыкулы, а сваімі здабытымі ведамі дзяліцца з моладдзю.
Правесці першую лекцыю - гэта як прайсці выпрабаванне на тое, зрабіў ты правільны выбар, станеш выкладчыкам ці не. Раскажыце, ці помніце, як прайшла Ваша першая лекцыя?
- Сваю першую лекцыю я чытала студэнтам Брэсцкага педуніверсітэта і рыхтавала яе больш за месяц. Было страшна ісці яе чытаць, і я для падрымкі ўзяла на заняткі сваю пяцігадовую дачку. Прыйшла на лекцыю, пасадзіла яе ў самым канцы аўдыторыі. Гэта быў адзіны знаёмы твар, які падтрымліваў мяне. І гэта дапамагло мне перамагчы страх і правесці сваю першую пару. Прычым скончыла чытаць лекцыю за 15 мінут да званка, не ведала, што больш сказаць студэнтам, і іх адпусціла.
Выкладчык - гэта асаблівы стыль жыцця. Ці згодны Вы з гэтым выказваннем?
-Вядома, прафесія выкладчыка - гэта не проста прафесія, гэта стыль жыцця. Таму што ты пастаянна пагружаны ў тэму свайго даследавання, у сваю прафесію, ты пастаянна чытаеш, аналізуеш, пра гэта ўвесь час думаеш, гэтым жывеш. Твой дом пастаянна загружаны часопісамі, карткамі з пазнакамі, якія ніхто не мае права зрушыць з месца. Але пакуль узнікне свая прафесійная выкладчыцкая манера, пакуль асвоіш свае ўласныя прафесійныя сакрэты, прыйдзецца набіць шмат “шышак”. Мне падабаецца працаваць са студэнтамі. Калі сёння аказалася б у мінулым, сказалі б выбіраць свой шлях, я б зноў пачала з настаўніцкай сферы.
- Сваю першую лекцыю я чытала студэнтам Брэсцкага педуніверсітэта і рыхтавала яе больш за месяц. Было страшна ісці яе чытаць, і я для падрымкі ўзяла на заняткі сваю пяцігадовую дачку. Прыйшла на лекцыю, пасадзіла яе ў самым канцы аўдыторыі. Гэта быў адзіны знаёмы твар, які падтрымліваў мяне. І гэта дапамагло мне перамагчы страх і правесці сваю першую пару. Прычым скончыла чытаць лекцыю за 15 мінут да званка, не ведала, што больш сказаць студэнтам, і іх адпусціла.
Выкладчык - гэта асаблівы стыль жыцця. Ці згодны Вы з гэтым выказваннем?
-Вядома, прафесія выкладчыка - гэта не проста прафесія, гэта стыль жыцця. Таму што ты пастаянна пагружаны ў тэму свайго даследавання, у сваю прафесію, ты пастаянна чытаеш, аналізуеш, пра гэта ўвесь час думаеш, гэтым жывеш. Твой дом пастаянна загружаны часопісамі, карткамі з пазнакамі, якія ніхто не мае права зрушыць з месца. Але пакуль узнікне свая прафесійная выкладчыцкая манера, пакуль асвоіш свае ўласныя прафесійныя сакрэты, прыйдзецца набіць шмат “шышак”. Мне падабаецца працаваць са студэнтамі. Калі сёння аказалася б у мінулым, сказалі б выбіраць свой шлях, я б зноў пачала з настаўніцкай сферы.
Студэнты ўсе розныя, але, як вы лічыце, якім павінен быць сапраўдны студэнт?
-Як сказаў С. Грахоўскі, «люблю маладых і люблю пасівелых. Вясёлых люблю, а кахаю адну». Дык вось, мне падабаюцца студэнты розныя і па тэмпераменту, і па светапогляду. Як кожны выкладчык, люблю студэнтаў, якія ўмеюць гаварыць, задаваць пытанні, умеюць спрачацца. Гэта студэнты, якія не баяцца падзяліцца сваімі сумненнямі, значыць, яны думаюць, развіваюцца. Вось гэтыя студэнты для мяне з’яўляюцца скарбам. І заўсёды ў студэнцкай аўдыторыі такія ёсць. І здараецца, што ў харошай аўдыторыі, у аўдыторыі эмацыянальнай, інтэлектуальнай, адкрываю для сябе штосьці новае па тэме, пра якую гавару. Не саромеюся вучыцца ў сучаснай моладзі.
Гісторыя знаёмства - заўсёды нешта запамінальнае і непаўторнае. Як Вы пазнаёміліся з мужам?
- Пазнаёмілася з мужам, Піваварчыкам Сяргеем Аркадзьевічам, у студэнцкія гады. Тады былі моднымі студэнцкія вяселлі, і вось на адным з такіх студэнцкіх вяселляў мы былі сведкамі. І з таго часу фактычна не растаёмся. Сустракаліся 1,5 гады, пісалі адзін аднаму лісты. Выгадавалі дзяцей.
Пад вашым кіраўніцтвам на факультэце гісторыі, камунікацыі і турызму існуе гурток “Кола”. Ён накіраваны на папулярызацыю беларускай мовы сярод студэнтаў. Раскажыце, калі ласка, пра яго падрабязней. Як прыйшла ідэя стварэння такога гуртка?
-Ідэю стварыць кінаклуб, дзе можна было б глядзець фільмы сусветнага кінематографа ў беларускамоўнай агучцы, мне падказала студэнтка, якая вучылася на нашым факультэце. Яна пазнаёміла мяне з праектам “Беларускія ўікэнды”. Я захапілася праектам, пазнаёмілася з рэпертуарам кіінафільмаў, з тым, як праводзіцца прафесійнае агучванне фільмаў, мультфільмаў, трэйлераў і вірусных ролікаў на беларускай мове. Пасля гэтага захацела арганізаваць кінапаказы сусветна вядомых фільмаў у нас на факультэце.
.
-Як сказаў С. Грахоўскі, «люблю маладых і люблю пасівелых. Вясёлых люблю, а кахаю адну». Дык вось, мне падабаюцца студэнты розныя і па тэмпераменту, і па светапогляду. Як кожны выкладчык, люблю студэнтаў, якія ўмеюць гаварыць, задаваць пытанні, умеюць спрачацца. Гэта студэнты, якія не баяцца падзяліцца сваімі сумненнямі, значыць, яны думаюць, развіваюцца. Вось гэтыя студэнты для мяне з’яўляюцца скарбам. І заўсёды ў студэнцкай аўдыторыі такія ёсць. І здараецца, што ў харошай аўдыторыі, у аўдыторыі эмацыянальнай, інтэлектуальнай, адкрываю для сябе штосьці новае па тэме, пра якую гавару. Не саромеюся вучыцца ў сучаснай моладзі.
Гісторыя знаёмства - заўсёды нешта запамінальнае і непаўторнае. Як Вы пазнаёміліся з мужам?
- Пазнаёмілася з мужам, Піваварчыкам Сяргеем Аркадзьевічам, у студэнцкія гады. Тады былі моднымі студэнцкія вяселлі, і вось на адным з такіх студэнцкіх вяселляў мы былі сведкамі. І з таго часу фактычна не растаёмся. Сустракаліся 1,5 гады, пісалі адзін аднаму лісты. Выгадавалі дзяцей.
Пад вашым кіраўніцтвам на факультэце гісторыі, камунікацыі і турызму існуе гурток “Кола”. Ён накіраваны на папулярызацыю беларускай мовы сярод студэнтаў. Раскажыце, калі ласка, пра яго падрабязней. Як прыйшла ідэя стварэння такога гуртка?
-Ідэю стварыць кінаклуб, дзе можна было б глядзець фільмы сусветнага кінематографа ў беларускамоўнай агучцы, мне падказала студэнтка, якая вучылася на нашым факультэце. Яна пазнаёміла мяне з праектам “Беларускія ўікэнды”. Я захапілася праектам, пазнаёмілася з рэпертуарам кіінафільмаў, з тым, як праводзіцца прафесійнае агучванне фільмаў, мультфільмаў, трэйлераў і вірусных ролікаў на беларускай мове. Пасля гэтага захацела арганізаваць кінапаказы сусветна вядомых фільмаў у нас на факультэце.
.
Вы таксама кіруеце валанцёрскім атрадам факультэта гісторыі, камунікацыі і турызму “BeneFikt”. Паразважайце, калі ласка, якім павінен быць сапраўдны валанцёр.
-Валанцёрскі атрад на факультэце існуе дастаткова доўга, я каля 10 гадоў кірую ім. Мне падабаецца дапамагаць іншым людзям. Калі ты бачыш, што твая праца прыносіць радасць, што твая дамамога робіць жыццё другога чалавека лепшым, гэта дае табе сілы, змушае рухацца ўперад. А таксама нават паглядзець на свае праблемы з іншага боку, бо ты бачаш, што ў другога чалавека больш складанае жыццё.
Валанцёр - гэта сябар, які гатовы не толькі дапамагаць, але і падтрымліваць, дарыць цеплыню. З ім можна пагаварыць, пасмяяцца, падзяліцца трывогамі.
Хачу, каб валанцёры неслі з сабой дабрыню, энтузіязм і натхненне.
Як вы лічыце, ці патрэбна людзям падтрымка ў іх пачынаннях? Ці падтрымлівае Вас сям'я ў вашых пачынаннях?
-Сям’я - гэта не толькі месца, дзе можна знайсці падтрымку, павагу. Гэта як рэферэнтная група, якая з’яўляецца аўтарытэтам для цябе. Гэта людзі, якія вельмі значныя для чалавека. Сям’я дапамагае праходзіць чалавеку ўсе стадыі жыццёвага цыклу.
Вы вельмі актыўны чалавек, які ўвесь час знаходзіць для сябе новыя цікавыя заняткі. Можа, у Вас ёсць ідэі, чым бы Вы хацелі цікавым пачаць займацца?
-Люблю чытаць, як вырошчваць кветкі. Думаю, у будучым займуся іх вырошчваннем. Люблю расліны майго вясковага дзяцінства: півоні, ружы, вяргіні. Хачу спасцігнуць сапраўднае майстэрства ў іх вырошчванні. Таксама хачу навучыцца пячы хлеб. Такі, які калісьці пякла мая бабуля. Думаю, змагу асвоіць і гэтую тэхналогію.
Сямейныя традыцыі і звычаі дапамагаюць нармальна ўзаемадзейнічаць з грамадствам, робяць згуртаванай сям'ю, умацоўваюць роднасныя сувязі, паляпшаюць паразуменне паміж людзьмі. Ці ёсць у Вас сямейныя традыцыі?
-Сямейныя традыцыі - гэта складаная рэч. Важна фарміраваць і ўтрымліваць традыцыі на працягу ўсяго сямейнага жыцця: калі ў сям’і з’яўляюцца дзеці, а потым і ўнукі, тады пастаянна з’яўляцца нагоды для традыцый. Я лічу, што фарміраванне традыцый ляжыць на плячах жанчыны, гэта яе абавязак. Нашы традыцыі, перш за ўсё, маюць рэлігійны характар. Хоць мая сям’я і не прытрымліваемся строгіх рэлігійных правіл, але пэўныя хрысціянскія традыцыі захоўваем.
Адна з нашых сямейных традыцый – гэта наведванне маёй мамы ў вялікія святы. Кожны год усёй сям’ёй рыхтуемся да яе дня нараджэння. І ўнукі ведаюць, што ў іх ёсць баба Маня і трэба ехаць віншаваць яе з рэлігійнымі святамі і днём нараджэння. Мы збіраемся вялікай кампаніяй: не толькі мая сям’я, але і ўся радня – а ў мае мамы 6 унукаў і тры праўнукі. І гэта тое, што нас яднае. Лічу, што трэба прывучаць і дзяцей, і ўнукаў да сямейных традыцый.
Як вы лічыце, у кожнай сям’і павінен быць лідар?
-У нашай сям’і, я лічу, няма лідара. Мы вырашаем ўсё разам, шмат што робім сумесна, не перакладаем адказнасць адзін на другога. Але я стараюся падкрэсліць ролю мужчыны, магчыма, з гледжання маладых, гэта і патрыярхальна. У сям’і мы цэнім і паважаем думкі сваіх дзяцей, думкі ўнукаў. Імкнемся, каб кожны паважаў дасягненні і нават маленькія перамогі іншага.
Ваша сямейная пара - прыклад для многіх. Якое б пажаданне вы далі будучым сем'ям для пабудовы такога моцнага і шчаслівага шлюбу?
- Самае галоўнае ў сям’і - гэта ўзаемапавага, узаемаразуменне, і гэта прыходзіць не адразу. Трэба нямала пераадолець цяжкасцяў, каб зразумець, што патрэбна тваёй другой палове. Галоўнае - умець спакойна гаварыць, чуць адзін аднаго і заўсёды ісці насустрач і знаходзіць кампраміс.
Материал: Диана Никулина
-Валанцёрскі атрад на факультэце існуе дастаткова доўга, я каля 10 гадоў кірую ім. Мне падабаецца дапамагаць іншым людзям. Калі ты бачыш, што твая праца прыносіць радасць, што твая дамамога робіць жыццё другога чалавека лепшым, гэта дае табе сілы, змушае рухацца ўперад. А таксама нават паглядзець на свае праблемы з іншага боку, бо ты бачаш, што ў другога чалавека больш складанае жыццё.
Валанцёр - гэта сябар, які гатовы не толькі дапамагаць, але і падтрымліваць, дарыць цеплыню. З ім можна пагаварыць, пасмяяцца, падзяліцца трывогамі.
Хачу, каб валанцёры неслі з сабой дабрыню, энтузіязм і натхненне.
Як вы лічыце, ці патрэбна людзям падтрымка ў іх пачынаннях? Ці падтрымлівае Вас сям'я ў вашых пачынаннях?
-Сям’я - гэта не толькі месца, дзе можна знайсці падтрымку, павагу. Гэта як рэферэнтная група, якая з’яўляецца аўтарытэтам для цябе. Гэта людзі, якія вельмі значныя для чалавека. Сям’я дапамагае праходзіць чалавеку ўсе стадыі жыццёвага цыклу.
Вы вельмі актыўны чалавек, які ўвесь час знаходзіць для сябе новыя цікавыя заняткі. Можа, у Вас ёсць ідэі, чым бы Вы хацелі цікавым пачаць займацца?
-Люблю чытаць, як вырошчваць кветкі. Думаю, у будучым займуся іх вырошчваннем. Люблю расліны майго вясковага дзяцінства: півоні, ружы, вяргіні. Хачу спасцігнуць сапраўднае майстэрства ў іх вырошчванні. Таксама хачу навучыцца пячы хлеб. Такі, які калісьці пякла мая бабуля. Думаю, змагу асвоіць і гэтую тэхналогію.
Сямейныя традыцыі і звычаі дапамагаюць нармальна ўзаемадзейнічаць з грамадствам, робяць згуртаванай сям'ю, умацоўваюць роднасныя сувязі, паляпшаюць паразуменне паміж людзьмі. Ці ёсць у Вас сямейныя традыцыі?
-Сямейныя традыцыі - гэта складаная рэч. Важна фарміраваць і ўтрымліваць традыцыі на працягу ўсяго сямейнага жыцця: калі ў сям’і з’яўляюцца дзеці, а потым і ўнукі, тады пастаянна з’яўляцца нагоды для традыцый. Я лічу, што фарміраванне традыцый ляжыць на плячах жанчыны, гэта яе абавязак. Нашы традыцыі, перш за ўсё, маюць рэлігійны характар. Хоць мая сям’я і не прытрымліваемся строгіх рэлігійных правіл, але пэўныя хрысціянскія традыцыі захоўваем.
Адна з нашых сямейных традыцый – гэта наведванне маёй мамы ў вялікія святы. Кожны год усёй сям’ёй рыхтуемся да яе дня нараджэння. І ўнукі ведаюць, што ў іх ёсць баба Маня і трэба ехаць віншаваць яе з рэлігійнымі святамі і днём нараджэння. Мы збіраемся вялікай кампаніяй: не толькі мая сям’я, але і ўся радня – а ў мае мамы 6 унукаў і тры праўнукі. І гэта тое, што нас яднае. Лічу, што трэба прывучаць і дзяцей, і ўнукаў да сямейных традыцый.
Як вы лічыце, у кожнай сям’і павінен быць лідар?
-У нашай сям’і, я лічу, няма лідара. Мы вырашаем ўсё разам, шмат што робім сумесна, не перакладаем адказнасць адзін на другога. Але я стараюся падкрэсліць ролю мужчыны, магчыма, з гледжання маладых, гэта і патрыярхальна. У сям’і мы цэнім і паважаем думкі сваіх дзяцей, думкі ўнукаў. Імкнемся, каб кожны паважаў дасягненні і нават маленькія перамогі іншага.
Ваша сямейная пара - прыклад для многіх. Якое б пажаданне вы далі будучым сем'ям для пабудовы такога моцнага і шчаслівага шлюбу?
- Самае галоўнае ў сям’і - гэта ўзаемапавага, узаемаразуменне, і гэта прыходзіць не адразу. Трэба нямала пераадолець цяжкасцяў, каб зразумець, што патрэбна тваёй другой палове. Галоўнае - умець спакойна гаварыць, чуць адзін аднаго і заўсёды ісці насустрач і знаходзіць кампраміс.
Материал: Диана Никулина
